A long time ago....

Normaal post ik niet zo'n persoonlijke dingen op mijn blog en ik heb er best ook wel lang over getwijfeld, maar:

Eerder deze week was ik wat 'oude' foto's en dansfilmpjes aan het kijken van mezelf (2-3 jaar geleden of zoiets) en ik had het er best wel moeilijk mee om te zien hoe slank ik toen was en hoe ik dat nu totaal niet meer ben.

Vooral de gedachte dat ik mezelf toen te dik vond en lelijk. Ik danste en sportte veel en lette nogal obsessief op mijn voeding. Toen ik me beter in mijn vel ging voelen toen ik een vriend had en ging studeren at ik meer en kwam ik nogal snel meer dan 20 kilo aan. Dat kwam nogal hard aan, vooral omdat ik me vroeger elke dag woog (wel 2x per dag minstens) en dat ik me toen eens heel dik voelde toen ik 56 kilo woog (wat eigenlijk helemaal niet zoveel is als je 1m78 bent). Mijn streven was toen 50 kilo, maar ik geraakte maar tot 51 en ik weet nog dat ik dat heel frustrerend vond. 

Hoewel ik nu veel gelukkiger ben en besef dat hoe mager je ook bent, je leven echt niet beter wordt: (mensen zijn niet vriendelijker, je krijgt er niet meer vrienden door, je bent nog steeds eenzaam, je wordt nog steeds uitgescholden en je wordt er ook niet gelukkiger door, ...). Toch kijk ik er met een soort "heimwee" naar terug. 

Aangezien ik niet veel natuurlijke schoonheid bezit zijn complimenten gering. Maar toen kreeg ik veel complimentjes over mijn gewicht en hoe plat mijn buik was. Nu krijg ik die niet meer, en hoewel ik die complimentjes toen niet geloofde, mis ik dat nu wel. Want er was altijd iets waar ik controle over had en ik werd beloond voor mijn prestaties. Ik kreeg er veel energie door, omdat er iets was dat ik in handen had en die lukte ook. Al was ik ook vaak heel gefrustreerd. Want door mijn grootte voelde ik me nog steeds te breed en te groot. Ik voelde mij bij andere mensen een andere soort, iets tussen een dinosaurus en een potvis. En dat voel ik nu ook nog steeds. Net alsof ik op een andere schaal/grootte gemaakt ben. 

Wat ik nu op de foto's zie zag ik toen niet. Ik zag niet dat ik mager was, omdat ik me nog steeds heel breed voelde in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten. 

Maar doordat ik nu zoveel bijgekomen ben voel ik me nog onzekerder. Ik draag geen bikini meer op een strand en in de dansles draag ik nooit meer iets met een blote buik. Mijn kleren passen me niet meer en ik voel me verschrikkelijk onelegant. Vooral omdat ik momenteel geen geld heb voor nieuwe kleren en ik nu kleren draag die me niet echt flateren omdat ze eigenlijk te klein zijn. Ook omdat ik bijna nergens kleren vind die passen. In populaire winkelketens zoals de H&M, de Zara, ... vind ik sowieso al niets. Ik haat die winkels grondig omdat daar tegenwoordig niets meer fatsoenlijk te vinden is, het heeft altijd wel een raar model of het is te kort. Ze ontwerpen alles op het figuur van een maatje 34 en dan vergroten ze het kledingstuk, maar zo werkt het niet natuurlijk! Want iemand met een 42 wil helemaal niet in een minirokje gezien worden. 

Ik schaam mezelf wel voor hoe ik er nu uitzie. Ik bewaar geen foto's waar ik op sta en vermijd poseren. Maar dat deed ik al eigenlijk altijd omdat ik niet zo'n fotogeniek mens ben :)

Helaas wordt dit weekend een familiefoto gemaakt met zo'n echte fotograaf enzo en ik heb er echt geen zin in. We moeten allemaal een jeans aan en iets wit. Heel vervelend omdat ik geen jeans heb! (Mijn vader liet mijn enige jeans krimpen in de was), tjah...

Tot zover het gedoe over mezelf!

Fijn weekend iedereen

x